Łucznictwo w sztukach walki.

Łuk to pomijając kamień i kij najstarsza znana człowiekowi broń. Zaś zorganizowane ćwiczenia łucznicze zaliczamy do najstarszej znanej człowiekowi sztuki walki. Prosty drewniany łuk znany jest w Europie od czasów neolitu i w zbliżonej formie  istnieje do dziś. Natomiast Azjaci w tej materii doszli do perfekcji tworząc prawdziwe arcydzieło zwane kompozytowym łukiem refleksyjnym. Jest on klejony z kilku kawałków drewna i dodatkowo wzmocniony rogiem i zwierzęcymi ścięgnami. Dotarł do Polski podobnie jak szabla ze stepów Centralnej Azji poprzez Turcję i Węgry. Rozpowszechnił się u nas w siedemnastym stuleciu jako jeden z podstawowych elementów uzbrojenia kawalerzysty. Tak też z niego na wojnach strzelano, właśnie konno. Obecnie wykorzystujemy ten typ ruchu do rozluźnienia ćwiczących po zajęciach. Strzelamy idąc lub biegnąc. Pojedynczo i w szyku. W sposób w jaki ćwiczono
dawniej tą dynamiczną formę łucznictwa.. Proces zwolnienia cięciwy to złożona czynność składająca się z szeregu prostych ruchów  dlatego wymagana jest koncentracja uwagi oraz precyzja. Strzelamy do różnych przedmiotów zawieszonych nad lub leżących
na ziemi. Strzała zakończona miękką pacynką odbija się od celu po trafieniu. Ćwiczący mogą w ten sposób z powodzeniem w formie gry strzelać bezpiecznie do siebie. Boks podobnie jak fechtunek składa się głównie z ruchów „zamykających” jak zasłony, uderzenia, cięcia natomiast łucznik w procesie napinania i zwalniania cięciwy „otwiera się” prostując plecy i wypinając klatkę piersiową. Wykonuje tym samym doskonałe ćwiczenia rozciągające, które wpływają korzystnie na sylwetkę i rozluźnienie mięśni. Tak właśnie kończymy każde zajęcia. Zaczynamy od ćwiczeń rozruchowych. Następnie jest czas na boks i fechtunek, a na
zakończenie strzelamy z łuku.